Αλόμα ή Μπάμπης Ταμουτσίδης : ο θρύλος έφυγε από τη πιάτσα

Η Αλόμα "έφυγε" για πάντα, παίρνοντας μαζί της ή αφήνοντας εδώ στη γη-ανάλογα ο καθένας πως θέλει να το ερμηνεύσει-μια όχι τόσο συνηθισμένη ιστορία. Την προσωπική της ιστορία, τον αγώνα που πρωτοστατούσε για τα δικαιώματα των τραβεστί, που σόκαραν και συνεχίζουν να σοκάρουν τη θεοσεβούμενη κατά τα άλλα, ελληνική κοινωνία.

Ο Μπάμπης Ταμουτσίδης, που γεννήθηκε αγόρι το 1949 σε ένα μικρό χωριό του Κιλκίς, προερχόμενος από αγροτική οικογένεια με επτά ετεροθαλή αδέλφια, έγινε τραβεστί σε ηλικία 21 ετών. Ψάρευε στο πεζοδρόμιο τον αγοραίο έρωτα ανδρών που πλήρωναν και που μετά επέστρεφαν στο σπίτι, στην οικογένειά τους, χωρίς κάποιος να υποψιάζεται το παραμικρό για τα ακραία προσωπικά τους γούστα. Επώνυμοι και μη, η Αλόμα γνώριζε πολλούς, αλλά μίλαγε λίγο, αν και ήταν αθυρόστομη, λόγω επαγγελματικού απορρήτου. Ξεφώνισε όμως την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας, ξεφώνισε την έλλειψη στοιχειωδών δικαιωμάτων των τραβεστί, που όσο κι αν θέλουμε να πιστέψουμε το αντίθετο, αμφιταλαντευόντουσαν σε φύλο που δεν επέλεξαν τη στιγμή της γέννησής τους.

Η Αλόμα μπροστά στους αγώνες

Η Αλόμα ξεκίνησε την συνδικαλιστική της δράση στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, μετά το ΄70 όπου έγινε γνωστή, καθώς και κατά τη διάρκεια των ετών της Αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου, που τον πίστεψε, καθώς ήταν ο πρώτος που συζήτησε μαζί της. 

Στην τελευταία της συνέντευξη στο περιοδικό Lifo, έλεγε μεταξύ άλλων :

"Ήμουν πολύ θηλυπρεπής και οι άλλοι με πείραζαν, φαινόμουν και μου είχαν

Η Αλόμα 4η από αριστερά

κολλήσει τη ρετσινιά. Τότε με έκραζαν και με έδερναν, όλα τα αφεντικά με έδιωχναν και βρισκόμουν πάντοτε στους δρόμους να ψάχνω για δουλειά."

Σε κάποιο κομμάτι της συνέντευξής της, η Αλόμα απαντά ειλικρινά :

Θα ήθελες να είχες ένα παιδί; 

Θα το ήθελα, αλλά ξέρω ότι δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω ως σύζυγος. Ένα παιδί θέλει και τη μάνα του και τον πατέρα του. Δεν μπορώ να έχω τη σωστή οικογένεια, όσο και να το θέλω. 

Έκανες ποτέ ναρκωτικά;

Ποτέ. Να φανταστείς ότι δεν καπνίζω καν. Εγώ πάντοτε πρόσεχα, προτιμούσα να χάσω το μεροκάματο παρά τη ζωή μου. Είχα επιτυχίες, όχι γιατί ήμουν εμφανίσιμος, αλλά διότι ήμουν τίμιος στη δουλειά μου.

Υπάρχει τίμια πόρνη;

Βεβαίως. Ό,τι τάζεις να το κάνεις. Να μην κλέβεις, να μην εξαπατάς τον πελάτη, να μην του λες άλλα, να παίρνεις τα λεφτά και μετά να μην μπορείς να τα κάνεις. Αυτή την τιμιότητα εννοώ εγώ. Εγώ έγινα τραβεστί για να μη γίνω κλέφτης. Από ανάγκη. 

Αν ξαναγεννιόσουνα, την ίδια δουλειά θα ήθελες να είχες κάνει;

Ναι. Γιατί δεν θα μπορούσα να είμαι παντρεμένος με παιδιά και να πηγαίνω με τραβεστί, να ζητάω ανωμαλίες. Το θεωρώ βρωμιά!

Με την Αλόμα  έγινε γνωστό το πρόβλημα, αν μη τι άλλο. "Αυτά τα “περίεργα” πλάσματα βγήκαν από τα υπόγεια και τα ισόγεια στο φως, στον ήλιο.

Με βαρύ make-up, με περούκες ή χωρίς, με ψηλά τακούνια. Ίσως αγνοώντας οι περισσότερες, πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος για να αποκτήσουν μια θέση στη ζωή. Κάτι κατάφεραν. Μα ο ρατσισμός και η προκατάληψη δεν αλλάζουν μορφή, ούτε με χιλιάδες διαδηλώσεις, ούτε με εκατομμύρια πρωτοσέλιδα. Είναι θέμα παιδείας, καθαρά. Όταν οι ίδιες οι μάνες αυτών των ανθρώπων τους πετάνε στο δρόμο, αδιαφορώντας για τη ύπαρξή τους, πώς θα τους δεχτεί μια κοινωνία; Και μάλιστα τόσο συντηρητική, όσο η ελληνική κοινωνία.

Όταν ο μπάτσος, σου φέρεται το λιγότερο σαν σκουπίδι, σε γελοιοποιεί, σε ξεφτιλίζει, πώς να σηκώσεις ανάστημα μέσα από ρόπαλα και μώλωπες; Όταν ο εκάστοτε δικαστής σου ρίχνει αβίαστα κάποιους μήνες φυλάκιση, χωρίς να γυρίσει καν να σε κοιτάξει, με τι δύναμη ζητάς να σε αντιμετωπίσει ο κάθε αδαής, αν όχι με σεβασμό, τουλάχιστον ισότιμα; Κι όμως τόλμησαν, πολέμησαν. Έφαγαν ξύλο, πολύ ξύλο. Έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι κάθε περαστικού που χλεύαζε με όλη του την αναίδεια αυτές τις φιγούρες. Ναι, κάτι κατάφεραν. Αν μη τι άλλο, δεν τις θεωρούσαν πια από άλλο πλανήτη. Είχαν ονομασία πια. Οι λέξεις τραβεστί, τραβέλι, τρανς – στο πιο σύντομο – ήταν στα χείλη πολλών ανθρώπων. Ήξεραν για τι πράγμα μιλούσαν. Ή έτσι νόμιζαν. (...)"

Η Αλόμα είχε μιλήσει και για τον Κώστα Ταχτσή.

Δεν είχε όμως μόνο απέναντι της όλη την κοινωνία αλλά και αρκετούς γκέι και τρανς που είτε δεν αποδέχονταν τον τρόπο δράσης της ή την συναγωνίζονταν ευθέως στο πεζοδρόμιο.Ομηρικές ήταν οι μάχες της με τον Κώστα Ταχτσή και στα δύο επίπεδα. Ο συγγραφέας του βιβλίου Το τρίτο στεφάνι, ένας από τους ελάχιστα ομοφυλόφιλους που είχε κάνει γνωστές τις σεξουαλικές τους πεποιθήσεις από την δεκαετία του '70, έστελνε ανοιχτές επιστολές σε εφημερίδες που καλούσε τον κόσμο να μην στηρίξει τις κινητοποιήσεις, που τότε δειλά πραγματοποιούσε σε κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας η Αλόμα.

Στο παρασκήνιο – καθώς ο Ταχτσής κρατούσε κρυφή την ζωή του ως τραβεστί – οι μάχες δίνονταν και στους παράδρομους της Συγγρού.
Στο βιβλίο της, Πόσο πάει, η Μπέττυ Βακαλίδου θυμάται τις αναφορές της Αλόμα: «Μου έλεγε πόσο προκλητικός ήταν απέναντι της χωρίς κανένα λόγο. Δούλευαν στην ίδια πιάτσα και κάθε φορά που η Αλόμα έπαιρνε πελάτη, προλάβαινε ο Ταχτσής και τρέχοντας ξωπίσω της φώναζε στον πελάτη ότι αυτή που πήρε είναι “γέρος άντρας” και “φοράει περούκα”.

Φυσικά η αντίδραση της Αλόμα ήταν πάντα η ίδια: Γύριζε και τον σάπιζε στο ξύλο. Ακόμη, ήταν αυτόπτης μάρτυρας πολλές φορές, όταν ο Ταχτσής πήγαινε στο πορνείο της οδού Σαρρή και αφού γέμιζε με σπρέι τους τοίχους με τη λέξη AIDS, λοιδορούσε και έκραζε τους πελάτες που μπαινόβγαιναν. 

Η ειρωνεία βέβαια, ήταν ότι ο ίδιος ο Ταχτσής ήταν επίσης ένας άντρας μιας κάποιας ηλικίας με περούκα που έκανε πιάτσα (...)».

Θα θυμόμαστε την Αλόμα, την αρχηγό στις πορείες που τόλμησαν να κάνουν οι τραβεστί στο κέντρο της Αθήνας, για να διεκδικήσουν το δικαίωμα της ίσης μεταχείρισης από την πολιτεία και ιδιαίτερα από την Αστυνομία.

Η εικόνα των δεκάδων μπάτσων με περιβολή πολέμου από τη μια και από την άλλη των τραβεστί με πανό και τακούνια στα χέρια, γύρω από μια κλούβα μπορεί τότε να σόκαρε, αλλά αποτελούσε τμήμα-ίσως μικρό-της κοινωνίας μας.
Μα πάνω απ΄όλα δε, ωμά αληθινό με αληθινούς ανθρώπους.

Πηγές lifo, 247

Ανάπτυξη & σχολιασμός κειμένων:Μ.Γ.Δ