Υπάρχουν ακόμα έντιμοι συνδικαλιστές ?

Ήταν ένα ζεστό Σαββατοκύριακο, για μπάνιο και ξεκούραση. Κάτι τέτοιο είχα στο νου μου κι εγώ, όταν μέσω γνωστών, ήρθε στα χέρια μου μια δήλωση ανεξαρτητοποίησης ενός μαχόμενου και ηθικού (ναι, υπάρχουν κι αυτοί!) συνδικαλιστή της Alpha Bank (π. Εμπορικής Τράπεζας).

Για μπάνιο δεν πήγα-και δεν το μετάνοιωσα-όμως έψαξα, τηλεφώνησα και θεώρησα σωστό να δημοσιεύσω κάποια από τα γραφόμενά του, επειδή διάφοροι συνδικαλιστές-παλαιάς κοπής και συμφερόντων-του το αρνήθηκαν και επειδή αυτό έκρινα ηθικό, έντιμο και διαφανές, παρόλο που αντίκειμαι στις συνδικαλιστικές φατρίες.

Άραγε είναι λάθος, να εκφέρουμε την διαφωνούσα άποψή μας?

Θεωρητικά αυτό είναι δημοκρατικό, αλλά όταν τα συνδικαλιστικά και προσωπικά συμφέροντα, υπερτερούν, κακή συνήθεια των συνδικαλιστικών παρατάξεων, είναι να θάβουν τις άλλες απόψεις, μαζί όμως θάβουν και τον άνθρωπο που τόλμησε να τις εκφέρει. Τι άραγε φοβούνται, όταν αρνούνται να δημοσιεύσουν τη Δήλωση ανεξαρτητοποίησης του κ. Κωνσταντίνου Παπαδάκη στο περιοδικό του Συλλόγου των εργαζομένων, όταν μάλιστα αυτός ήταν εκλεγμένος και υπεύθυνος, επί σειρά ετών σε θέση του Συλλόγου? 

Στο άρθρο 3, του δικού τους Καταστατικού, στο οποίο αναφέρονται οι αρχές της λειτουργίας του Συλλόγου, αναφέρεται ως βασική αρχή "η δημοκρατική λειτουργία του, που εξασφαλίζει σε κάθε μέλος του, το δικαίωμα να συμμετέχει και να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, σε κάθε ζήτημα της ζωής, της δράσης και της εξέλιξης του Σωματείου". 

Όμως η παράταξη της ΔΗΣΥΕ-το βαθύ ΠΑΣΟΚ ή το πλοκάμι του Βενιζέλου, δεν με αφορά-αρνήθηκε να δημοσιεύσει τη Δήλωση Ανεξαρτητοποίησης του κ. Κων/νου Παπαδάκη, με το γελοίο επιχείρημα ότι το περιοδικό δημοσιεύει δηλώσεις μόνο παρατάξεων και όχι ανεξάρτητων μελών του(!), πλην όμως εκλεγμένων, θα συμπληρώσω. Νομίζω ότι εκεί στη μακρινή Μποτσουάνα, δεν θα του  το αρνούνταν.

Μήπως κάποιες συνδικαλιστικές παρατάξεις αρχίζουν να θυμίζουν το κόμμα του Ερντογάν? Φημολογείται δε, ότι παρόμοια πράττει-προχωρημένες τακτικές-και ο συνδικαλιστικός φορέας του Τραμ, σαμποτάροντας εργαζομένους που δεν υπακούουν σε "Σουλτάνους".

Δημοσιεύουμε, μετά από την άρνηση του "Σουλτάνου" και της ομάδας του, τις έγγραφες δηλώσεις του κ. Παπαδάκη, μετά την επίσημη ανεξαρτητοποίησή του, ίσως επανέλθουμε, αν αυτό κρίνουμε απαραίτητο, σίγουρα όμως θα παρακολουθούμε την εξέλιξη του θέματος. Πάντως εγώ, ως blogger, θα σχολιάσω, ότι οι μάσκες χρόνια τώρα έχουν πέσει σε πολλούς συνδικαλιστικούς συλλόγους.

                                            ΟΙ  ΜΑΣΚΕΣ  ΕΠΕΣΑΝ

Σε μια περίοδο που ο συνδικαλισμός ευρύτερα κλονίζεται και οι ανάγκες των εργαζομένων απαιτούν άμεσες απαντήσεις, η ηγετική ομάδα της ΔΗΣΥΕ επιλέγει να υποβαθμίζει αυτά τα σοβαρά ζητήματα εξαπολύοντας επιθέσεις επί του προσωπικού.

Ελπίζουν στην αμνησία μας, υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

Δεν θέλουν να θυμούνται τις πράξεις και τις παραλείψεις τους.

Η ηγεσία της ΔΗΣΥΕ πανικοβάλλεται, κοιτώντας ξαφνικά κάτω από τα πόδια της το γκρεμό, ενώ εκ τοις πράγμασι το έδαφος έχει υποχωρήσει από καιρό.

             Η ανεξαρτητοποίησή μου δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία.

Είναι απότοκο μιας συστηματικής προσπάθειας ρήξης με το συνδικαλισμό όπως το ζήσαμε και τον γνωρίσαμε. Μάλιστα πάλεψα για τη θέση μου αυτή μέχρι την ύστατη ώρα.

Ακριβώς για αυτό το λόγο έκανα εγγράφως τις θέσεις, τις απόψεις και τα πιστεύω μου για να μην αποτελέσω όχι εγώ ο ίδιος αλλά αυτά που υπερασπίζομαι, μια παρένθεση (στο εσωτερικό θέατρο της ως άνω παράταξης).

Αν είμασταν το πολιτικό και συνδικαλιστικό μόρφωμα που περιγράφεται πολυσυλλεκτικό, πλουραλιστικό, με δημοκρατική λειτουργία, τότε οι διαφωνίες μου δεν θα είχαν αφομοιωθεί προ πολλού?

Συνάδελφοι, όταν δεν αντέχουν τη γνώμη του ΕΝΟΣ, όταν ένα μέλος του προεδρείου διαχρονικά δεν μπορεί να εισακουστεί, τότε σε τι μπορεί να προσμένει ο συνάδελφος που σηκώνει τα μανίκια του καθημερινά?

Συνάδελφοι, αυτή η αμετροεπής και αυτάρεσκη συμπεριφορά της ηγετικής ομάδας της ΔΗΣΥΕ έρχεται προς επιβεβαίωση των όσων έγραψα στη Δήλωση ανεξαρτητοποίησης και στο κείμενο ‘’αλήθειες που δεν έχουν ειπωθεί’’.

Πρόκειται για μια βολεμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που υπάρχει για να εξυπηρετήσει τα ίδια της οφέλη.

Επικαλείται τη στήριξη που μαζί εδραιώσαμε με τους εργαζόμενους και αυτό το χρησιμοποιούν ως λάφυρο στην εξουσιολαγνεία τους. Επιχειρεί να νομιμοποιεί έτσι άκριτα τις επιλογές της. Απροκάλυπτη είναι η εξουσιολαγνεία τους.

Εκκωφαντική η αντίληψη για την δημοκρατικότητά τους.

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΙ» Με ύφος απειλητικό «όλοι γνωριζόμαστε» χωρίς καμμιά αναστολή ισοπεδώνουν πρόσωπα και αγώνες που δόθηκαν ανιδιοτελώς.

Γνώριμη και προβλέψιμη η τακτική τους.

Απέναντι σε όποιον νοιάζεται και αγωνιά για τις νέες ανάγκες μας, για το μέλλον μας ως εργαζόμενοι, προσπαθούν να καλύψουν τις αδυναμίες τους και την ανεπάρκειά τους, με το επιχείρημα, να στηρίξουν και να διεκδικήσουν για όλους τους εργαζόμενους αξιοπρεπείς μισθούς, εργασιακά δικαιώματα. Κρίμα.

Αν και η επίθεση από την κυβέρνηση είναι πραγματική και αδυσώπητη !!!

Προσχηματικά όμως την επικαλούνται.

Είναι γνωστό το παιχνίδι με την υποστολή και την έπαρση της κυβερνητικής ή της αντικυβερνητικής παντιέρας διαχρονικά, για να εξυπηρετεί τα πονηρά και ομιχλώδη κομματικά τους παιχνίδια.

Κύριοι της ηγετικής ομάδας της ΔΗΣΥΕ, μέσα στην παραζάλη της ματαιοδοξίας σας του «είμαστε αναντικατάστατοι», ξεχνάτε ότι οδηγείτε ένα σύλλογο με ιστορία, κατακτήσεις και συλλογικές παραστάσεις νίκης σε μια τροχιά περαιτέρω απομείωσης της δύναμής του, εφαρμόζοντας την τακτική των μειωμένων προσδοκιών και της απραξίας.

• Χωρίς να σπεύσουν να προλάβουν τα χειρότερα σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα.
• Χωρίς να προτείνουν λύσεις οι χθεσινοί υπερασπιστές του κοινωνικού διαλόγου των κοινωνικών εταίρων. Τι υποκρισία !!!

Στην πραγματικότητα τον τελευταίο καιρό, δεν έχουν αντιταχθεί με συνδικαλιστικά αγωνιστικά μέσα στις καταστροφικές πολιτικές για τον κόσμο της εργασίας, παρά μόνο τον χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.

Συνάδελφοι,

Δεν ξεχνούμε ότι μας ενώνουν κοινές αγωνίες, κοινά προβλήματα και κοινοί αγώνες.

Όμως αυτοί οι αγώνες και οι νίκες μας δεν πρέπει να θεωρούνται παράσημα ούτε εφαλτήρια ανέλιξης στην κομματική και συνδικαλιστική κλίμακα. Αλλά ούτε να αποτελούν ένδοξες ιστορίες ή αφηγήματα. Υποτίθεται υπάρχουν για να μας ενώνουν. Παράλληλα όμως, μας προκαλούν και μας καλούν επιτακτικά και μας εναποθέτουν το χρέος της συνέχισης της επανάληψής τους.

Για μένα αυτό το ήθος αποτελεί το προσωπικό κεκτημένο.

Όπως ακόμη η αλληλεγγύη των εργαζομένων, η οργανωμένη πολιτική και οικονομική πάλη και η ανυποχώρητη θέση είναι, ότι δεν μπορεί να αποτελεί κανονικότητα μια συνεχή οπισθοχώρηση σε όλα. Τα παραπάνω είναι αυτά που έχει απωλέσει η ηγεσία της ΔΗΣΥΕ που ηθικά πτωχεύει καθημερινά. Δεν μπορεί να αποτελεί «μαχητικό» συνδικαλισμό για τους εργαζόμενους, μια αλά καρτ αντικυβερνητική ρητορία που προσβλέπει στην άνοδο του ενός ή του άλλου παλαιού-κόμματος, όταν κανένα δεν ξέφυγε από τις πολιτικές μιας εξαθλιωτικής λιτότητας. 

Δεν είναι παρά για εσωτερική κατανάλωση και εξυπηρετεί μόνο την προσωπική σας συνδικαλιστική ανέλιξη και επιβίωση.

                                          Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ

Με την κριτική των παλαιών σχημάτων και τακτικών, πετυχαίνουμε την υπέρβαση που επιβάλλεται από τις νέες ανάγκες των εργαζομένων.

ΤΩΡΑ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, ΜΠΟΡΟΥΝ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΛΜΟΥΝ

ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ

Παπαδάκης Κωνσταντίνος

Μέλος Διοικητικού Συμβουλίου

Υ.Γ. Για το συμπαθή διαχρονικά λογογράφο της ΔΗΣΥΕ.

          "Το σιγάν κρείττον εστί του λαλείν"

blogger